Anekdotische verhalen | De gewone vrouw

Ik ben een anekdotische verhalenverteller. Verhalen zijn mijn manier om ervaringen te ordenen en verwerken. Het is mijn natuurlijke manier van zingeving. Ik ben ermee begonnen als kind, en ik ben nooit meer gestopt.

Voor mij geen koude theorieën over de eigenschappen van de mens.
Ik luister liever naar het persoonlijk verhaal van elk mens dat ik ontmoet. Die eigenschap geeft me minder grip op het leven als de meeste mensen willen hebben. Door hoe ik in elkaar zit, heb ik het contact met het leven dat mij gelukkig maakt.

Onderlinge verschillen en subculturen krijgen door het delen van persoonlijke verhalen een andere, meer bescheiden rol: onze menselijke ervaringen lijken veel meer op elkaar als onze beroepen, afkomst of politieke voorkeur.

A neverending story
Mijn liefde voor verhalen is niet te vergelijken met mythische, spirituele of religieuze verhalen die vormend van karakter zijn. Of met de meer bedrijfsmatige en commerciële versie van storytelling die steeds populairder wordt.

Mijn verhalen gaan over de realiteit.
Mijn verhalen gaan over echte ervaringen.
Mijn verhalen zijn medemenselijke ontmoetingen.
Niet meer, en niet minder dan dat.

Al doende leert men
‘Storyteller’ stond ooit op mijn C.V.
Inmiddels niet meer.
En daar heb ik goede redenen voor.

Trendy storytelling
Plotseling zei iemand tijdens een sollicitatie tegen me: Oh, ben je een storyteller? Dan kun je misschien ook voor onze marketingafdeling gaan werken! Storytelling wordt de nieuwe manier om onze producten te verkopen! Mijn mond glimlachte representatief ‘haha wellicht!’ terwijl mijn hoofd ‘echt niet!’ dacht en mijn lijf in een ‘neeeee’ verkrampte. Ik heb me een tijdje boos gemaakt om de vercommercialisering van zo’n waardevol en oud gereedschap van de mens, maar dat heb ik losgelaten.

Tribal storytelling
Een ander moment in mijn leven.
Iemand vroeg me naar mijn beeld van mijn toekomst. Ik vertelde hem dat ik mijn 2 grote passies; schrijven en storytelling graag beroepsmatig wilde gaan uitoefenen. Doen wat ik al doe sinds ik kan praten: anekdotes vertellen en naar verhalen van mensen luisteren. Volgens mij vertelde ik dat best duidelijk.

Oeps!
In zijn beleving claimde ik de status en verantwoordelijkheid van een Elder in een tribe van een indigenous cultuur. Dat vertelde hij in daverende neerbuigende woorden, en hij kon het weten, hij had met mensen uit tribal communities gewerkt! Ik schrok me rot van die kerel. Zo’n figuur zou zo je aangeboren eigenschappen op ‘mute’ zetten, alleen maar omdat hij vindt dat hij er verstand van heeft.

Achteraf ben ik me verder gaan verdiepen in het fenomeen tribal storytelling en toen begreep ik zijn reactie op mijn antwoord beter. Nog steeds erg ongepast als je kijkt naar de situatie waarin we ons bevonden, maar begrijpelijk omdat ik nu weet dat de tribal culturen tegenwoordig heel hard moeten werken om hun spirituele & culturele erfgoed te beschermen tegen moderne ‘spin-offs’. Daarover schrijf ik hier.

Beste daverende meneer,
Dank u wel. Door uw reactie begrijp ik beter wie ik ben, en wat ik niet ben.

Wat u van mij kunt leren:
Ook in Nederland worden mensen met allerlei talenten geboren. De eigenschap an sich is niet voorbehouden aan mensen uit tribal communities. De oorsprong van storytelling is prachtig en zelf gebruik ik uit respect alleen nog het Nederlandse woord ‘anekdotische verhalenverteller’. Dat is mede te danken aan uw poging mij op ‘mijn plaats’ te zetten. Maar met zo’n reactie kun je iemand ook voor de rest van zijn/haar leven op een dood spoor zetten. Mensen met ‘minder gangbare kwaliteiten’ kunnen het al zo moeilijk hebben om hun weg te vinden in het Nederlandse onderwijssysteem.

Wellicht had u anders gereageerd als ik erbij had verteld dat ik uit een familie kom waarin men van generatie op generatie veel bezig is geweest met het ontwikkelen van inzicht in spiritualiteit, religie en geestelijke gezondheid. Dat zingeving en verhalen vertellen ‘gewoon’ in mijn genen zit. Dat ik echt alleen maar ‘gewoon mezelf’ was. Dat ik gewoon mijn plekje in de wereld wilde vinden, en dat ik helemaal geen behoefte heb om naast mijn schoenen te lopen … op geen enkele wijze.

Sommige mensen zijn in de wieg gelegd om wiskundige of sporter te worden. Ik heb iets met anekdotes en levensverhalen, and that’s it. Ingewikkelder of prestigieuzer wordt het niet.

MIJN VERHALEN

Mijn verhalen ontstaan omdat het net zo natuurlijk voor me is als ademhalen. Ik adem het leven in, leer mijn levenslessen & ontwikkel mezelf, en ik adem mijn verhalen uit. Zo deed ik het als kind, en zo doe ik het nog steeds.

Ervaringen uitwisselen en luisteren naar andermans’ verhaal is voor mij net zo belangrijk.

Staan mijn verhalen online?
In mijn dagboek verwerk ik persoonlijke anekdotes. In het verleden deelde ik af en toe een heel persoonlijk verhaal, maar het internet is daar niet geschikt voor.

Wanneer kunnen we ‘het boek’ verwachten?
Het aanbod van de grote uitgeverij heb ik gehad op relatief jonge leeftijd. (26) In eerste instantie had ik interesse. Schrijven is wat ik het allerliefste doe en dit was een opstapje naar een mooie carrière. Maar toen men ging uitleggen wat voor boek het moest worden, hoeveel procent commissie ik zou krijgen en op welke manier er een promotie-lezingen-tour uitgerold zou worden, klapte ik dicht.

Alle creatieve luikjes in mijn brein gingen op slot.
Ik kon niet meer schrijven.
Ze gingen pas jaren later weer open, nadat ik vanuit diverse invalshoeken doorvoeld en begrepen had waarom ze dicht waren gegaan.

Ik moest leren zwijgen.
Mezelf leren beschermen.
Ik moest leren zien dat sommige mensen niet kunnen omgaan met mijn openheid, om welke reden dan ook.
En dan moest ik afstand nemen.
Minder dienstbaar willen zijn.
In alle rust op mijn vierkante meter blijven.

Leren om onderscheid te maken.
Ik kwam mensen tegen die wel gebruik wilden maken van wat ik te bieden heb, maar die geen interesse hadden in mijn welzijn. Ik kwam mensen tegen die ik aardig vond, en die het goed bedoelden, maar die simpelweg niet genoeg kennis hebben om te begrijpen wat ik nodig heb om gezond & gelukkig te blijven.

Gezonde grenzen ontwikkelen was een meerlaags proces dat jaren duurde.

Ik moest de essentie, de diepste waarde van mijn spiritualiteit leren beschermen.
Dit zijn de verhalen die naar boven komen in oprechte ontmoetingen van mens tot mens.

Op het ritme van het leven.
Gesprekken die spontaan ontstaan.
Zeldzame diamantjes, die door de natuur naar de oppervlakte worden gebracht.

Zo’n diamantje vertelt een ander verhaal als een diamant uit een mijn.
Ik heb daar nog nooit geld voor gevraagd.
Ik zal er nooit geld voor vragen.

Wortels en twijgjes
Storytelling is hip & happening. De diverse vormen van storytelling zie ik als takken van dezelfde boom. Sommige takken zijn stokoud en zitten dicht bij de wortels … diep verbonden met de natuur.

Anderen zijn twijgjes in de top van de boom. Jonkies, babies. peuters, kleuters, tieners, pubers. Ze proberen alles uit en leren hun lessen. Soms noem ik deze tijdsgeest ‘de spirituele puberteit van de westerse mens’.

Oude tak

Jonge tak

Sommige twijgjes zullen zich ontwikkelen en een stevig onderdeel van de boom worden.
En sommige twijgjes en takken zullen gaandeweg opgevreten worden, of meegenomen door de wind. En wie weet … schiet een meegenomen of afgebroken twijgje wel spontaan wortel op een betere plek.

De boom gaat haar gangetje en heeft haar eigen ritme en redenen.
Ik hoef me daar niet mee te bemoeien.

Wow … dat klinkt spiritueel!
Ik noem het liever common sense en een diep respect voor de natuur en de leerprocessen van de mens. Common sense, verpakt in mooie woorden, klinkt soms best wel spiritueel.