Corona stress: afstand nemen van polarisatie

Sinds het begin van de pandemie heb ik niet geschreven over Corona / COVID-19. Vandaag is de eerste keer. Ik had tijd nodig om te ‘landen’ en gaan begrijpen wat er gaande is en hoe ik daar op wil reageren.

Groepsvorming
Toen bekend werd dat we te maken hadden met een pandemie zag ik in een verrassend snel tempo groepen ontstaan van mensen die hun mening over het virus en de aanpak van de overheid al gevormd hadden; vaak op basis van / gechargeerd door hun politieke overtuigingen. Sommige mensen vertrouwden blindelings op ‘de overheid en de wetenschappers’ terwijl anderen er blindelings vanuit gingen dat het een groot complot was.

Al zou ik gewild hebben: ik kan dat niet.
Ik ben geen arts, epidemioloog of viroloog. Ik heb net als vrijwel iedereen nog nooit eerder een pandemie meegemaakt: ik kende mezelf nog helemaal niet in zo’n situatie. Ik kon er onmogelijk een doorleefde of goed onderbouwde mening over hebben. Elke mening die ik overhaast zou vormen zou gebaseerd zijn op aannames, projecties, angst, naïef vertrouwen of onwetendheid.

Cultuurshock
In de eerste fase van de pandemie was ik heel dankbaar voor het filmpje van Jitske Kramer over Corona Culture Shock. Het gaf me inzicht in het te verwachten effect van een collectieve cultuurshock. Die inzichten hebben me rust en richting gegeven.

Ik nam me voor om steeds opnieuw in de spiegel te kijken:
Wat is wijsheid? Waar zit het gezonde verstand? Wie ben ik nu? Wat heb ik nodig?

Ik weet het niet
Die vier simpele woorden zijn een krachtige zelfbescherming gebleken.
Niet alleen om rust te vinden in de angsten en onzekerheden die ik zelf ervaarde, maar ook in mijn benadering van het ‘politieke spel’ dat er ontstond.

Natuurlijk wist ik dat er mensen, bedrijven en organisaties waren die dit zouden gaan misbruiken.
Natuurlijk zouden er politieke machtspelletjes ontstaan.
Natuurlijk zouden er mensen & bedrijven zijn die hier grof geld aan gaan verdienen.
Natuurlijk wist ik dat de rijken rijker zouden worden, en de armen de sjaak.
Natuurlijk zag ik ontwikkelingen waar ik het niet mee eens ben.

Maar wat wist ik NIET?
Dat bleek heel veel te zijn. En sommige dingen wist niemand.
Soms moet je gewoon op je eigen vierkante meter blijven. Zo min mogelijk ruis veroorzaken. Zo min mogelijk ruis absorberen. Om de helderheid te kunnen voelen en volgen.

Voor mij betekent de helderheid dat ik me verre houd van politieke spelletjes en dat ik informatie heel rustig en vanuit zoveel mogelijk visies tot me neem. Mits die visies rustig, onderbouwd en niet polariserend geuit worden; daar trek ik een duidelijke grens.

‘Ik weet het niet’ geeft me geen macht en ik win er geen discussies mee.
Het geeft me kracht.
Het geeft me wijsheid.
Het geeft me geduld.

Keuzes
Sommige maatregelen zoals de anderhalve meter en de mondkapjes: daar ontkom ik niet aan een keuze. Ook al weet ik niet zeker wat het effect zal zijn.

Ik vind de anderhalve meter en het dragen van een mondkapje op dit moment de meest verstandige keuze. Ik weet dat verkeerd gebruik van mondkapjes ook een gevaar met zich meebrengt. Ik weet dat ons immuunsysteem elke dag moet ‘oefenen’; een te steriel leven met te weinig bacteriën is niet goed voor ons. Ik maak een keuze voor een bepaald risico. Net als het je niet aan de maatregelen houden een keuze voor een bepaald risico is.

Over de vaccinaties ga ik heel goed nadenken en ik ga afwachten. Die zijn met zoveel haast ontwikkeld. Ga ik me laten vaccineren? Ik weet het nog niet. Echt niet. Het bewust kiezen voor niet-weten geeft rust en houdt me vrij van de ruis en mediahypes die niet over mijn gezondheid gaan, maar over politiek, geld en macht.

Concurrentie en marktwerking
Ik was verdrietig toen er concurrentie ontstond tussen landen op het gebied van het aankopen van beademingsapparatuur, tests, mondkapjes en dergelijke. Het is begrijpelijk, want de drang om te overleven zit in ons allemaal. Maar ik heb echt tijd nodig gehad om dat te processen.

Gelukkig kopen wij toiletpapier altijd groot in en hadden we toevallig genoeg in huis. We hoefden pas na een maand op twee weer op ‘jacht’ te gaan naar die ‘eerste levensbehoefte’: die maffe bijzondere uiting van overlevingsdrang ging aan ons voorbij.

Ik vind het momenteel heel naar om in de supermarkt te lopen
De mensen mét mondkapjes en de mensen zónder mondkapjes maken pijnlijk zichtbaar hoe verdeeld we zijn over dit onderwerp. Sommige mensen gedragen zich alsof de mensen uit de andere ‘groep’ hun (politieke) vijanden zijn.

Het is de eerste keer dat ik er niet aan ontkom om ‘deel te nemen’ aan de discussie, geheel onvrijwillig. Niet door mijn mond open te trekken, maar gewoon door hoe ik eruit zie.  Als ik door de winkel loop beken ik immers (politieke) kleur in de ogen van andere mensen. Bullshit natuurlijk, maar schrikbarend veel mensen denken zo.

Ik probeer er zoveel mogelijk afstandelijk en respectvol doorheen te bewegen, maar wel met de mindset: do no harm, take no shit.
Want sommige mensen gaan erg ver.

En dat lukt me steeds beter.
Steeds rustiger.
Ik leer.
Ik groei.

Copyright secured by Digiprove © 2020